Αρχική σελίδα → Εκ Θεού άρξασθε → Σύμμεικτα

Μάχη για την εξουσία των ψυχών

Πόπη Διαμαντάκου, εφ. Τα Νέα, 1/4/2008

Η υπόθεση του συμφώνου συμβίωσης αποδεικνύεται ευκαιρία για θεαματικούς καβγάδες και ακόμη θεαματικότερους αφορισμούς της ανθρώπινης συμπεριφοράς από ρασοφόρους

Και φυσικά η τηλεόραση «ανακαλύπτει την πυρίτιδα» ακόμη μία φορά. Λες και η Εκκλησία και δη η ιεραρχία της ελληνικής Εκκλησίας θα αποδεχόταν ποτέ οποιαδήποτε αμφισβήτηση της αποκλειστικής κυριαρχίας της επί των ανθρωπίνων. Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν να αρνηθεί η Εκκλησία τον λόγο ύπαρξής της, που δεν είναι απλώς η μεσολάβηση μεταξύ Θεού και ανθρώπων, αλλά η διαμόρφωση και η τήρηση του κανόνα με τον οποίο διασφαλίζεται η αποκλειστικότητα της μεσολάβησης. Είναι δυνατόν να εκχωρήσει εξουσία, να ακυρώσει τον πυρήνα τον ίδιο της δύναμής της σε ένα κράτος που την εναγκαλίζεται για να αξιοποιήσει τα πολιτικά οφέλη από την πίστη στον λόγο των πατέρων της;

Τάχα εκπλήσσονται οι παρουσιαστές, από Παπαδάκη μέχρι Χασαπόπουλο και από Αναγνωστάκη μέχρι Τέρενς Κουίκ, για τον σκληρό χαρακτηρισμό ως πορνείας της εκτός ευλογίας της Εκκλησίας συμβίωσης δύο ανθρώπων, ο οποίος αναγράφτηκε στην ανακοίνωση της Συνόδου κατά του συμφώνου συμβίωσης. Έκφραση που- όπως αποδείχθηκε- εισχώρησε στην ανακοίνωση από τον σκληρό πυρήνα των αγίων πατέρων, που θεωρούν ότι η εξουσία τους επί της ανθρώπινης ψυχής μεταφράζεται σε δύναμη πολιτική και αρμοδιότητα παρέμβασης σε όλο το φάσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Και φυσικά, είναι μόνο μέρος του προβλήματος να εντοπίζεται η αντίρρηση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας για το σύμφωνο συμβίωσης στη συμβίωση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Απλώς αυτό κάνει την υπόθεση πιο γαργαλιστική, «νομιμοποιεί» τα τηλεπαραθυράτα κηρύγματα των ρασοφόρων στη συνείδηση ενός ακραία συντηρητικού μέρους του φιλοθεάμονος και αποπροσανατολίζει τη σκέψη του κόσμου με τις φοβικές κορόνες εναντίον ομοφυλόφιλων ερωτικών επιλογών.

Το πανόραμα του σκοταδισμού που ξετυλίγεται στα τηλεοπτικά πάνελ τις ημέρες αυτές, παραμερίζει ακόμη ένα μεγάλο κοινωνικό θέμα γύρω από την υπόθεση του γάμου, το γεγονός ότι η «ευλογία της Εκκλησίας» για τους κοινούς θνητούς έχει καταντήσει πανάκριβη βιομηχανία, ότι υπάρχουν εκκλησίες στην Αθήνα που η «ευλογία τους» κοστολογείται μια περιουσία και ότι τον λογαριασμό τον πληρώνουν τόσο το ζευγάρι, όταν κανονίζει τις ημερομηνίες και «καπαρώνει» τον ναό, όσο και ο κουμπάρος λίγο πριν από την τελετή. Ουδείς συζητά ότι το γαμήλιο life style αποτελεί για τη μικρή εγχώρια αγορά ένα πανίσχυρο καταναλωτικό «άλλοθι», που τροφοδοτείται σκανδαλωδώς από τα τηλεοπτικά χαζοχαρούμενα προγράμματα και ουδεμία σχέση έχει είτε με την πίστη στον Θεό είτε με την ποιότητα της «ευλογίας» του στην ένωση δυο ανθρώπων. Και ότι στην εποχή μας πρέπει οι πολίτες να έχουν όλες τις δυνατές επιλογές νομιμοποίησης της συμβίωσης, οι οποίες ταιριάζουν στον τρόπο ζωής τους χωρίς καμιά σκιά παράβασης (ηθικής ή ό,τι άλλο) να τους δυσκολεύει. Τα υστερικά ξεσπάσματα ρασοφόρων που καταδικάζουν και στιγματίζουν ανθρώπους για τις ερωτικές προτιμήσεις τους καλλιεργώντας την κοινωνική έχθρα, ουδόλως ασχολούνται με τη βιομηχανία που έχει έτσι κι αλλιώς ακυρώσει την ιερότητα του μυστηρίου υπέρ της ιερότητας της κατανάλωσης. Γιατί στόχος της Εκκλησίας υπήρξε ανέκαθεν- όπως και των ολοκληρωτικών καθεστώτων- ο έλεγχος της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, γιατί μέσω αυτού ελέγχεται η ανθρώπινη βούληση.