→ Προσωπικά Ενδιαφέροντα → Μουσική

Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Δεν έχω την απαίτηση να γράψω αριστουργήματα»

Γ. Σκίντσας, εφ. Το Βήμα, 11/7/2009

O δημοφιλής τραγουδοποιός μιλάει στο «Βήμα» με αφορμή δύο συναυλίες, στις 17 και 18 Ιουλίου, στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, όπου θα παρουσιάσει τραγούδια του διασκευασμένα για ακουστικό κουαρτέτο

«To τραγούδι είναι μια τέχνη ιερή και προσιτή μαζί. Σου επιτρέπει να παίζεις μαζί της, να την πληγώνεις, να την υποτιμάς. Και πάλι σου χαρίζει, μέσα από τις ανάσες όλων των ανθρώπων που τραγούδησαν, έψαλαν, ψιθύρισαν έναν στίχο από την αρχή του χρόνου μέχρι σήμερα, τον κόσμο κοιταγμένο μέσα από τα αληθινά μάτια ». Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης περιγράφει τι σημαίνει για εκείνον τραγούδι. Ουσιαστικά όμως «στήνει» μια ιστορία. Προσπαθεί να το περιγράψει μέσω εικόνων και συναισθημάτων. Οπως κάνει άλλωστε και στα τραγούδια του εδώ και περίπου δεκαέξι χρόνια. Τραγούδια που θα παρουσιάσει- για μία ακόμη φορά- διαφορετικά ενορχηστρωμένα στις 17 και στις 18 Ιουλίου, στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

« Περιμένω ανυπόμονα αυτές τις δύο βραδιές. Θα παρουσιάσουμε τραγούδια από τη δισκογραφία μου, διασκευασμένα για φωνητικό σύνολο και ακουστικό κουαρτέτο » σημειώνει ο ίδιος. « Θα συμμετάσχει το φωνητικό σύνολο Εν Φωναίςκαι κάποιοι από τους μουσικούς με τους οποίους παίζουμε χρόνια. Δεν θα υπάρχουν ηλεκτρικά όργανα, ούτε μεγάλες εντάσεις. Θα ασχοληθούμε με την εσωτερική ένταση των τραγουδιών. Ο Σταύρος Λάντσιας θα αφήσει όλα του τα ηλεκτρονικά στο σπίτι και θα παίξει αυτό που ξέρει καλύτερα:το πιάνο. O Γιώργος Καλούδης δεν θα φέρει το ηλεκτρικό πεντάχορδο τσέλο του, αλλά ένα εξαιρετικό, ακουστικό τσέλο που μόλις απέκτησε, καθώς και την κρητική λύρα του. Και ο Μιχάλης Καπηλίδης θα παίξει τα τύμπανά του με τα χέρια και με “σκούπες”. Εγώ θα παίξω ακουστική κιθάρα και θα τραγουδήσω ».

Το ότι «πειράζει» τα τραγούδια του, ιδιαιτέρως στις live εμφανίσεις του, είναι γνωστό. Ισως όμως να μην είναι γνωστός ο λόγος που το κάνει: « Μου αρέσει να φανερώνω τις διαφορετικές δυνατότητες ενός τραγουδιού. Είναι σαν ένα πρόσωπο που το φωτίζεις αλλιώς κάθε φορά και αυτό έχει να σου πει αλλιώς την ίδια ιστορία. Μαθαίνω έτσι και τα τραγούδια καλύτερα. Βλέπω τι αντέχουν και τι τους περισσεύει. Τι τους είναι ξένο· κι αν το ξένο μπορεί να χωρέσει δημιουργικά στο οικείο. Δεν με ενδιαφέρει ο “πειραματισμός” ως αυτοσκοπός. Μόνο ως κατάκτηση νέων, αλλά αφομοιωμένων τρόπων έκφρασης. Μου αρέσει να εντάσσω στην απλόχερη χωρητικότητα κάθε τραγουδιού ετερόκλητα στοιχεία, όπως χαίρεται κάποιος να γνωρίζει μεταξύ τους δύο εντελώς διαφορετικούς , εξίσου αγαπημένους του όμως ανθρώπους ».

Στα δεκαέξι χρόνια της πορείας του στην ελληνική μουσική δεν του έχουν λείψει οι αγαπημένοι άνθρωποι, με την έννοια ότι το κοινό δεν τον έχει αφήσει μόνο του. Πώς ορίζει όμως ο ίδιος την επιτυχία; « Οταν βγήκε ο πρώτος δίσκοςσε στίχους και μουσική του Νίκου Ζούδιαρη και απρόσμενα η “Αγορά του Αλ Χαλίλι” άρχισε να ακούγεται παντού, πήρα τον πατέρα μου τηλέφωνο στην Κύπρο και του είπα:“Πατέρα, ο δίσκος γίνεται επιτυχία”. Και αυτός μου απάντησε:“Συγχαρητήρια παιδί μου, και να θυμάσαι πως επιτυχία είναι να είσαι σύμφωνος με τον εαυτό σου”».

Αυτή ακριβώς η συμφωνία με τον εαυτό του είναι που οδηγεί τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στο σημείο να ζητεί ακόμη και συγγνώμη από τους ακροατές του. « Φαντάζομαι πως για κάποιους ακροατέςόλα όσα κάνω είναι αδιάφορα ή κακά. Και τους ζητώ συγγνώμη. Εχω και εγώ ταλαιπωρηθεί από μουσικές που δεν μου αρέσουν·αρέσουν όμως στους γύρω μου και αναγκάζομαι συχνά να τις υποστώ. Αυτό που κάνω απαιτώ να αρέσει σε μένα. Να είναι το πιο ειλικρινές που μπορώ να κάνω στη δεδομένη περίοδο της ζωής μου. Και ας αργούν οι δίσκοι (σ.σ.: Ο τελευταίος βγήκε έξι χρόνια μετά τον προηγούμενο) , κι ας ξημεροβραδιάζομαι επί χρόνια. Και ας σπάω το κεφάλι και τα δάχτυλά μου να μιλήσω για αυτό που νομίζω κάθε φορά πως είμαι, ή για τον κόσμο, έτσι όπως κάθε φορά τον καταλαβαίνω. Είναι λογικό μέσα από αυτή τη διαδικασία να γίνονται ακρότητες, κακογουστιές και υπερβολές. Οταν όμως η ζωή μου τις χωράει, τις χωράει και η μουσική μου. Δεν έχω την απαίτηση - ίσως ούτε τη δυνατότητα- να γράψω αριστουργήματα. Απαιτώ όμως από τον εαυτό μου να ζει δημιουργικά σε σχέση με το υλικό, και από το υλικόνα στέκεται ζωντανό και ειλικρινές μπροστά μου και μέσα μου ».

Το φθινόπωρο τον Αλκίνοο Ιωαννίδη περιμένουν κάποιες συναυλίες στην Ευρώπη: « Μη φανταστείς καμιά “καριέρα στο εξωτερικό”. Απλώς, με τα χρόνια έχει δημιουργηθεί ένας μικρός- πολύ μικρός- πυρήνας ξένων ακροατών που μια δυο φορές τον χρόνο μού επιτρέπει να επισκέπτομαι κάποιες χώρες. Είναι ωραίο να παίζεις σε κοινό που δεν ξέρει τη γλώσσα, την καθημερινότητα και τα κουσούρια σου. Μετά, ίσως ακολουθήσουν κάποιες εμφανίσεις στην Ελλάδα, οι οποίες θα τελειώσουν πριν από τα Χριστούγεννα ».

Αεί διδασκόμενος... εκτός Ελλάδος

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης συνεχίζει τις σπουδές του στη μουσική: «Αυτά τα πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ. Ειδικά όταν ο στόχος δεν είναι η απόκτηση κάποιου διπλώματος. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου αυτοδίδακτο. Τα ωδεία, τα κονσερβατόρια, η εντός συστήματος μελέτη, είναι η πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου όποτε οι ελλείψεις μου γίνονται κουβάρι. Θα ξαναπάω στη Ρωσία μετά το καλοκαίρι για λίγο να δω τον δάσκαλο, να του δείξω δουλειά. Θα πάω και στη Γερμανία, σε κάποιον άλλον, άλλης σχολής και αντίληψης ».