Δεν έχω τι να πω
το ξέρω σ’ αγαπώ
μα φεύγω πριν χαθείς
για να με ξαναβρείς.
Το δάκρυ της χαράς
έρχεται σαν γυρνάς
σα σύννεφο βροχής
στη διψασμένη γη.
Ποιος θα το φανταστεί
πως η αγάπη αυτή
αγγίζει την καρδιά
μονάχα από μακριά.
Καθισμένη μόνη σ’ ακροποταμιά
με μαγιάτικο στεφάνι στα μαλλιά
λίκνιζε τις σκέψεις μέσα στο νερό
με το τρυφερό της πόδι το γυμνό.
Λύνει τα μαλλιά της γύρω στο λαιμό
ρίχνει το στεφάνι μεσ’ τον ποταμό
κι άνοιγαν οι κύκλοι στα ήσυχα νερά
κι ένα αηδόνι επέταξε μεσ’ την καλαμιά.
Καθισμένη μόνη σ’ ακροποταμιά
και το μυστικό της παίρνουν τα νερά.
Τα λόγια σου Ρωτόκριτε φαρμάκιν εβαστούσα
ουδ’ όλπιζα ουδ’ ανήμενα τ’ αυτιά μου ό,τι σ’ ακούσα.
Διώξε τσι αυτούς τσι λογισμούς κ’ έγνοια καμιά μην έχεις
Μη θες να με ξαναρωτάς το πράμα που κατέχεις.
Και πως μπορώ να σ’ αρνηθώ; Κι αν θέλω δε μ’ αφήνει
τούτ’ η καρδιά που εσύ έβαλες σ’ τσ’ αγάπης το καμίνι
κι α δε θελήσει η Μοίρα μας να σμίξωμεν ομάδι
η ψη σου ας έρθει να με βρη χαιράμενη στον Άδη.
Μεσ’ τη νύχτα μεσ’ τη μπόρα
μεσ’ τη κοσμοχαλασιά
ένας ναύτης ταξιδεύει
για να φύγει στα μακριά.
Καπετάνιε, καπετάνιε
γύρνα πίσω στη στεριά
πριν σε πάρουν οι βοριάδες
και σε ρίξουν στα βαθιά.
Φίλους έχω τους βοριάδες
το θαλασσινό νερό
μα φοβάμαι τους ανθρώπους
στη στεριά να μη πνιγώ.
Η σφαίρα τόνε πέτυχε στη πλάτη
κι έκαμε τρία βήματα και εστάθη
το άσπρο του πουκάμισο ματώνει
κόκκινο τριαντάφυλλο απλώνει
στάλες τα ροδοπέταλα του αφήνει
το ματωμένο ρόδο του Χαΐνη
ελύγισε τα γόνατα και πέφτει
και σύρθηκε στο βρόχινο καθρέφτη
κι είδε στο πρόσωπό του την Ελένη
μαυροντυμένη και να περιμένει
χλωμό σεντόνι η νύχτα του ετοιμάζει
το φως του φεγγαριού και τον σκεπάζει
γιατί δεν είχε μάνα να τον κλαίει
κι όμορφα μοιρολόγια να του λέει.
Σε πανί λευκό κέντημα χρυσό
σκέψεις ακριβές, μελαγχολικές
κάθε βελονιά τρύπα στην καρδιά.
Δώσ’ μου δειλινό το χρώμα της φωτιάς
να κάψω της καρδιάς τον πόνο τον κρυφό
τι να θυμηθώ, τι να θυμηθώ.
Παράθυρο ανοιχτό σα ζωγραφιστό
κόρη που κεντά άστρα και πουλιά
πόρτα ανοιχτή και καρδιά κλειστή.
Κάθε βελονιά τρύπα στην καρδιά
τι να θυμηθώ, τι να θυμηθώ.
Μόνη στο μπαλκόνι με το γιασεμί
να κοιτάει τη δύση μήπως και φανεί
να κοιτάει τη δύση μήπως και φανεί
πού 'χει πέντε χρόνια, χρόνια να τον δει.
Θυμάται τον Απρίλη κείνο το πρωί
που ήρθε καβαλάρης στη μικρή πηγή
είπε θα γυρίσω κάποιο δειλινό
να με περιμένεις ρόδο μου ακριβό.
Μόνη στο μπαλκόνι με το γιασεμί
να κοιτάει τη δύση μήπως και φανεί
να κοιτάει τη δύση μήπως και φανεί
πού 'χει πέντε χρόνια, χρόνια να τον δει.
Ρωτώ τα’ αγρίμια του βουνού
κι όσα πουλιά περνούνε
καθάριο βλέμμα γαλανό
αν έτυχε να ιδούνε.
Ρωτώ κάθε ψηλό δεντρί
και κάθε κυπαρίσσι
ψηλή λιγνή κορμοστασιά
αν φαίνεται στη δύση.
Ρωτώ το φως του φεγγαριού
που σιγοτραγουδούσες
καντάδα αν εγίνηκε
ώρα που ξεψυχούσες.
Φεύγεις μου μήλο κόκκινο
και μένα που μ’ αφήνεις
πάρε με δροσερό νερό
στο δρόμο να με πίνεις.
Μη πιεις νερό της λησμονιάς
και μου ξελησμονήσεις
να πιεις νερό τσ’ αγάπης μου
και πίσω να γυρίσεις.
… Θα ήμουν οκτώ χρονών και η Αντιγόνη έξι όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί και να παντρευτούμε. Μια μέρα στο Μεϊντάνι*, η μάνα της μας είδε αγκαλιασμένους, μας χώρισε βίαια και μου έδωσε ένα χαστούκι μπροστά στον κόσμο. Το βράδυ μ’ έδειρε ο πατέρας μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γιαγιά μου με τα λίγα δόντια, να γελά.
… Στα δεκάξι μου στο πρώτο ραντεβού στο σχολείο όταν είδα την Έλλη να έρχεται ένιωσα μια συγκίνηση που ήταν πάνω από τη δύναμη μου και έφυγα τρέχοντας…
Λουδοβίκος των Ανωγείων
*πλατεία
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.
Αν είναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά
κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα’ χει μοναξιά.
Να ‘χει του ουρανού το χρώμα
θα ‘ναι μακρινή
Να ‘ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα ‘ναι πονηρή.
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.
Να ‘ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά
Να ‘ ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά
Να ‘ ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
και όλο χάνεται;
Λουδοβίκος - Ε. Καρατσόλη
Εσύ που ζεις μεσ’ τα βουνά
πες μου αν είδες πουθενά
για την αγάπη σου μιλώ
και να μου πεις που θα τη βρω.
Θετί πορτό παραμανί
παρέτρα έρως αρανί.
Για την αγάπη σου μιλώ
και να μου πεις που θα τη βρω.
Θετί πορτό παραμανί
παρέτρα έρως αρανί.
Για την αγάπη που ρωτάς
δεν θα τη βρεις και μη ζητάς
είναι τραγούδι σιωπής
δεν την ακούς δεν τη θωρείς.
Θετί πορτό παραμανί
παρέτρα έρως αρανί.
Στης μάνας μόνο την ματιά
τηνέ συνάντησα παλιά
είναι τραγούδι σιωπής
δεν την ακούς δεν τη θορείς.
Ήσουν αηδόνι την αυγή
και πέρδικα στο δείλι
κόκκινο τριαντάφυλλο
του ερωτιάρη Απρίλη.
Δεν έχει δρόμο να διαβεί
ο ξαφνικός χαμός σου
και δεν ξεχνιέται εύκολα
το ανθοχαμόγελό σου.
Κανένας δε τη γιόρτασε
τη νίκη των βασάνων
δυο τρεις στιγμές κερδίζονται
τίποτα παραπάνω.
Και αν τραγουδώ τον έρωντα
είναι που δεν τον είδα
και αν ίσως κάποτε τον βρω
θα πάψω να τον τραγουδώ.
Αν είναι ο έρωντας ανθός
σε πόσους είναι ανοιχτός
σε πόσους γίνεται καρπός
και ο χρόνος φίλος ή εχθρός;
Ένα φύλλο ξεραμένο πέφτει
στο νερό
ένα αηδόνι ξεχασμένο
σε κλαδί γυμνό
μπλε καπνός στην καμινάδα
και έξω σιωπή
μπρος από το παραθύρι
στέκει μια μικρή
και ανασαίνει μπρος το τζάμι
γίνεται θαμπό
και με το λευκό της χέρι
γράφει σ’ αγαπώ
πέρα από το πλατύ λιβάδι
πάντα βιαστικός
έρχεται αυτή την ώρα ο μικρός βοσκός
μα σαν έρχεται το σβήνει
να μην προδοθεί
κάνει εκείνος πως δεν βλέπει
μα καλά θωρεί
δυο ματάκια φοβισμένα
μέσα τους φωτιά
προσπερνά σαν να μην είδε
και χαμογελά.
Μάτια βουρκωμένα και θολά
χαμογέλιο και αναφιλητά
η αγάπη που ‘ρθε απ’ τα παλιά
ήρθε με ανοιχτή την αγκαλιά.
Στο ‘πα μια στο ‘πα δυο
Στο ‘πα τρεις να ‘ρθεις.
Υποσχέσεις λόγια βιαστικά
όνειρα για δεύτερη φορά
μα η ανάμνηση είναι του χτες
δεν θα ξαναζήσεις όσο κι αν θες
Στο ‘πα μια στο ‘πα δυο
Στο ‘πα τρεις να ‘ρθεις
Φυσά βοριάς και αυτή περνά
με βιάση το μεϊντάνι
με το ‘να χέρι στα μαλλιά
και τ’ άλλο στο φουστάνι
Κι ήταν το φόρεμα λεπτό
πάνω της κολλημένο
όπως αρχαίο άγαλμα
μεταξωτά ντυμένο.
Πίσω απ’ το τζάμι σε κοιτώ
και κρυφοκαταπίνω
το πόθο μου και τον καημό
στη φαντασία αφήνω.
Χάνεται η νύχτα
και ροδίζει ο ουρανός
σε πήρε ο ύπνος
μ’ ανοιχτό βιβλίο
και αναμμένο φως.
Λευκοντυμένη στροβιλίζεις
το χορό
αρχαία νύμφη γεννημένη
στον αφρό
Και το βιβλίο
στη σελίδα δεκαοχτώ
όσα τα χρόνια
και οι χάντρες στο λαιμό
Σε πήρε ο ύπνος μ’ ανοιχτό βιβλίο
κι αναμμένο φως.
Πίσω απ’ τα καλάμια μες το ποταμό
αργοπερπατούσε ντυμένη το νερό
σαν κυρτοί καθρέφτες οι στάλες στο κορμί
φέγγιζαν σα λόγια μες τη σιωπή.
Αχνά τα βήματα της σαν παλιά γραφή
άφηνε στην άμμο μόνο την αφή
έρωντας με τόξο μέσα στα κλαδιά
το μικρό αγόρι που κρυφοκοιτά.
Χορωδία: Δέσποινα Ρεβύθη, Στέλιος Κοντακιώτης, Νίκος Ψαριανός
Έπεφταν σαν άνθη
απ’ τον ουρανό
οι λευκές νιφάδες
σε αργό ρυθμό.
Κι άσπρισαν οι δρόμοι
άσπρισαν τα μαλλιά
στο μικρό αγόρι
και στη κοπελιά.
Και το δέντρο στην αυλή
που ήτανε ξερό
τα κλαδιά του γέμισε
με λευκό ανθό.
Έβγα στο μπαλκόνι
με τα γιασεμιά
έβγα να σε ιδούμε
κόρη του χιονιά.