Νεοελληνική ποίηση
- Έλληνες Ποιητές
- Άγρας Τέλλος
- Αναγνωστάκης Μανόλης
- Κείμενα
- Μελέτες
- Αφιέρωμα 7 Ημέρες, Καθημερινή, 4/12/2005
- el.wikipedia.org
- Βιβλιογραφία, Διαδικτυακές παραπομπές
- Βαρβέρης Γιάννης
- Βάρναλης Κώστας
- Κείμενα
- Μελέτες
- Γκανάς Μιχάλης
- Κείμενα
- Μελέτες
- Μιχάλης Γκανάς (Εργοβιογραφικά
- Εργογραφία Μιχάλη Γκανά
- Την ποίηση πρέπει να τη βρεις, δεν θα σε βρει αυτή (Άψινθος)
- Η πράξη αφήγησης στα πεζά του Μιχάλη Γκανά
- Όμορφη, δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου
- Αγαπημένη, απωθημένη και μισητή πατρίδα (Μητριά πατρίδα)
- Διάβασα τους «Στίχους» του Μιχάλη Γκανά
- Τραγούδια μουντζουρωμένα όπως είναι η ζωή
- Όταν το τραγούδι καλωσορίζει την ποίηση
- Γονατάς Ε.Χ.
- Κείμενα
- Μελέτες
- Γώγου Κατερίνα
- Κείμενα
- Μελέτες
- Δημοτικό Τραγούδι
- Κείμενα
- Μελέτες
- Δημουλά Κική
- Κείμενα
- Μελέτες
- Αυτοβιογραφικό σημείωμα
- Bιογραφία-Βιβλιογραφία-Εργογραφία
- Εργογραφία
- 2010, Εύρετρα
- Η Κική ∆ηµουλά στα 80
- Μια ποιήτρια εξομολογείται
- CD με ποιήματα της Κικής Δημουλά
- Το λίγο του κόσμου της κριτικής...
- Σημειώσεις στα ποιήματα της Κικής Δημουλά
- H «εσωτερική πατριδογνωσία» της Δημουλά
- Παραμυθητικές αναθυμιάσεις της μνήμης
- «Έδωσα βουβά ποιήματα και πήραν φωνή»(CD)
- «H ποίηση βοηθά όσο το κερί σε ένα ξωκλήσι»
- Εξομολογήσεις μιας «αθάνατης»
- «Να αντέξεις είναι το ζητούμενο»
- «Η ποίηση αναπληρώνει αυτό που δεν μπορείς να ζήσεις»
- Χρονικογράφος του εφήμερου
- Ελεγείο για μικρομεσαίες πλάνες (Ήχος απομακρύνσεων)
- Φτασμένοι είναι μόνο οι νεκροί
- Οι σεισμοί (και «τα σείστρα») της Κικής Δημουλά
- Το ωραίο ζητούμενο
- «Μαζεύω πεταμένη ανθρωπότητα»
- Με ενοχλεί η λέξη ποιήτρια
- Εγγονόπουλος Νίκος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Στο τέλος μένει μόνον η αλήθεια (Πρακτικά συνεδρίου)
- Υπόσχονται ευτυχία για να μας κάνουν ζάφτι
- Τα σκέλη της σαν ξαφνιασμένα ψάρια...
- Περισσότερο από υπερρεαλιστής
- Η προκλητικότητα του ποιητή
- Χρειαζόταν όλες τις λέξεις
- Ο «αυτόχθων» υπερρεαλισμός του
- Τεμαχίζοντας τον ποιητή του «Μπολιβάρ»
- Μια μοναδική ζωγραφική γλώσσα
- Στον υπερρεαλισμό δεν προσεχώρησα ποτέ
- Ο ιδιότυπος υπερρεαλισμός του
- Τα χρώματα και τα πετούμενα στην ποίησή του
- Σύνοψις βίου και έργου του ποιητή
- Ο ποιητής ως πουλί πετούμενο
- Καταπιστεύματος τύχαι
- Το ιδεολογικό φρέαρ
- Μονάχοι πάντα, κι' ελεύθεροι
- Ελύτης Οδυσσέας
- Κείμενα
- Μελέτες
- Εμπειρίκος Ανδρέας
- Κείμενα
- Μελέτες
- Ευσταθιάδης Γιάννης
- Κείμενα
- Μελέτες
- Καβάφης Κωνσταντίνος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Καββαδίας Νίκος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Κακναβάτος Έκτωρ
- Κείμενα
- Μελέτες
- Κάλβος Ανδρέας
- Κείμενα
- Μελέτες
- Καρυωτάκης Κώστας
- Κείμενα
- Μελέτες
- Κατσαρός Μιχάλης
- Κείμενα
- Μελέτες
- Κορνάρος Βιτσέντζος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Κρυστάλλης Κώστας
- Κείμενα
- Μελέτες
- Λίκος Γιώργος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Λιοντάκης Χριστόφορος
- Μαβίλης Λορέντζος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Μαλακάσης Μιλτιάδης
- Κείμενα
- Μελέτες
- Παλαμάς Κωστής
- Κείμενα
- Μελέτες
- Πατρίκιος Τίτος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Συγκατοίκηση με το παρόν
- «Όλα τα κόµµατα νοσταλγούν το παρελθόν»
- Πολέμης Ιωάννης
- Κείμενα
- Μελέτες
- Πολυδούρη Μαρία
- Κείμενα
- Μελέτες
- Πρατικάκης Μανόλης
- Κείμενα
- Μελέτες
- Ρίτσος Γιάννης
- Κείμενα
- Μελέτες
- Σαχτούρης Μίλτος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Σεφέρης Γιώργος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Σικελιανός Άγγελος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Σολωμός Διονύσιος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Φιλύρας Ρώμος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Φωκάς Νίκος
- Κείμενα
- Μελέτες
- Χριστοδούλου Δήμητρα
- Μη Έλληνες Ποιητές
- Baudelaire Charles Pierre (ΣαρλΜπωντλαίρ )
- Byron George Gordon (Βύρων)
- Κείμενα
- Μελέτες
- Dante Alighieri (Δάντης)
- Κείμενα
- Μελέτες
- Foscolo Ugo (Νικόλαος (Ούγκο) Φόσκολο)
- Neruda Pablo (Πάμπλο Νερούδα )
- Κείμενα
- Μελέτες
- Rilke Rainer Maria (Ράινερ Μαρία Ρίλκε)
- Rimbaud Arthur (Αρθούρος Ρεμπώ )
- Κείμενα
- Μελέτες
- Verlaine Paul
- Μελέτες για την Ποίηση/Διάφορα
- Οι τρεις απόστολοι του υπερρεαλισμού
- Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Πώς άρχισαν όλα
- Ντίνος Χριστιανόπουλος: Περί ποίησης και τεµπελιάς
- Τα ποιήματα του Νίκου Δήμου ( 1955-2005)
- Αναγνώσεις ποιητικών έργων
- Η ποίηση στην εποχή των ακραίων κλιματικών συνθηκών
- Σε ποιους απευθύνεται η ποίηση
- Ας διαβάσουμε ποίηση
- Αγωγή του Λόγου
- Φρανσουά Βιγιόν, ο πρώτος Καταραμένος Ποιητής
- Τα ποιήματα του Αθανασίου Κυριαζή (1887-1950)
- Η περιπλάνηση της ποίησης στον κόσμο των γηπέδων
Γερμανικοί διθύραμβοι για τον «Καρυωτάκη» του Μίκη
Κώστας Ρεσβάνης, εφ. Τα Νέα, 19/7/1999
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΚΑΙ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ CD
Με οκτώ ώρες φωνοληψίας κάθε μέρα επί μία εβδομάδα, μέσα στον Ιούλιο, ολοκλήρωσε ο Μίκης Θεοδωράκης την εγγραφή της όπεράς του «Κώστας Καρυωτάκης» («Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου», όπως παρουσιάστηκε στο εξωτερικό).
Ικανοποιημένος από τον τρόπο δουλειάς στο Βερολίνο, τις τεχνικές προδιαγραφές και τους συνεργάτες του επέστρεψε στην Ελλάδα ο διάσημος Έλληνας συνθέτης και, όπως είπε χθες στα «ΝΕΑ», το CD με την όπερα θα κυκλοφορήσει σε δυο - τρεις μήνες.
Η γνωριμία όμως του «Καρυωτάκη» με το γερμανικό κοινό έγινε πριν από λίγες μέρες, σε φεστιβάλ στη γερμανική «πόλη των εκκλησιών», στο Πασάου, σε μια «ανεπανάληπτη» θα πει ο Μίκης συναυλία. Χιλιάδες μουσικόφιλοι αποθέωσαν τον συνθέτη και τους συντελεστές, με χειροκροτήματα και «μπράβο» επί μισή ώρα!
«Σπάνια έχω δει τέτοιες εκδηλώσεις», λέει ο Μίκης.
Ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν ανάλογος με των κριτικών.
Αξίζει τον κόπο να παραθέσουμε την άποψη του μουσικοκριτικού Χέρμαν Σμιτ, της εφημερίδας του Πασάου «Νόιε Πρέσα», όχι μόνο για τις ενθουσιώδεις κρίσεις του για τον «Καρυωτάκη» - «Διόνυσο», αλλά και για την ευαισθησία του για ένα ελληνικό έργο.
Γράφει ο Χ. Σμιτ:
«Δεν σταματά ποτέ να μαθαίνει κανείς. Την Κυριακή οι γνώσεις μου εμπλουτίστηκαν με την εμπειρία ότι υπάρχει μια αισθητική της ειρωνείας, του πικρού σαρκασμού - όχι με την άμεση και δραστική έννοια των Μπρεχτ - Βάιλ, αλλά στ' αλήθεια όμορφη, μια πικρία με μπόλικη ψυχή, αν θέλετε.
Απόδειξη γι' αυτήν την παραδοξότητα ήταν η πρεμιέρα της νέας έκδοσης της όπερας "Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου" του Μίκη Θεοδωράκη, που ανέβηκε την τελευταία μέρα του 47ου Φεστιβάλ "Ευρωπαϊκές Εβδομάδες", στη Στούντιενκιρχε του Πασάου.
Ο μεγάλος Έλληνας μουσικός ήρθε ο ίδιος στη Βαυαρία για να διευθύνει το έργο του, που ξεχειλίζει από αποστροφή για την αδίστακτη λαγνεία της εξουσίας, την πολιτική υποκρισία, την υπολογισμένη αυτοπροβολή και την αδιαφορία για τη δημοκρατία. Εδώ ταυτίστηκε με το πιστεύω του: "Τραγουδάω την πολιτική και σκέφτομαι τη μουσική". Στο τέλος ο συνθέτης έζησε έναν προσωπικό θρίαμβο. Οι εκδηλώσεις του κοινού, που όρθιο τον αποθέωνε, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο στην ιστορία των "Ευρωπαϊκών Εβδομάδων" και πήραν διαστάσεις αντάξεις του φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ. Το κοινό είχε καταλάβει.
Η αγαλλίαση όμως δεν πήγαζε μόνο από την παρουσία του ζωντανού θρύλου Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και από την υποδειγματική ερμηνεία του έργου του. Η ερμηνεία των κατά πλειοψηφία νέων τραγουδιστών και μουσικών ήταν πράγματι συγκλονιστική. Πρόκειται αλήθεια για μια όπερα ή πολύ περισσότερο για ένα ορατόριο, μια φαντασμαγορία των παθών της νεώτερης ελληνικής ιστορίας ως παραβολή με οικουμενική απήχηση; Εγώ πιστεύω μάλλον το τελευταίο.
Το σίγουρο είναι ότι η ενορχήστρωση του εξαιρετικά ταλαντούχου Χένινγκ Σμιντ ανέδειξε το μουσικό περιεχόμενο και έδωσε στη σύνθεση μια εκπληκτική αμεσότητα. Δύσκολα μπορεί να κατατάξει κανείς αυτή τη μουσική, κατάμεστη από τη μελωδία του ανθρωπισμού και εμπλουτισμένη με την επίδραση της Ανατολής, γιατί δεν είναι συγκρίσιμη. Αποτελεί απόλυτη πνευματική ιδιοκτησία του συνθέτη, είναι αυτόνομη, χαρακτηριστική και αμίμητη. Παρά τη μοναδικότητά της όμως αγγίζει και συγκινεί βαθιά. Μέσα της ζει κάτι πρωταρχικό που απαιτεί μόνον προσήλωση.
Το έργο δεν βασίζεται σε κάποια συνηθισμένη πλοκή. Αντίθετα, προσωποποιεί καταστάσεις, ιστορία, είναι και θρήνος του ίδιου του συνθέτη, πολύ προσωπικός, αλλά με γενική ισχύ. Στο λιμπρέτο, ο Θεοδωράκης αναμειγνύει με μεγάλη μαεστρία δικά του σαρκαστικά κείμενα και μελαγχολικούς στίχους του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη και βρίσκει πάντοτε το κλειδί για να περάσει από το ειδικό στο γενικό. Το λιμπρέτο στέκεται σαν λογοτεχνικό έργο από μόνο του. Αποφέρει όφελος στον αναγνώστη και χωρίς τη μουσική.
Ο συνθέτης φαντάζεται την πατρίδα του, τη χιλιοβασανισμένη Ελλάδα, σαν πολύτιμο αγγείο, όπου συνυπάρχουν η μυθολογία, η ποίηση, η ιστορία και η αυστηρή κοινωνική κριτική. Η βαθύτερη ματιά αποκαλύπτει ένα φαντασμαγορικό καλειδοσκόπιο της Ιστορίας, τη νοσταλγία για τον έρωτα σε μια βάναυση πραγματικότητα, την ηθική ανεπάρκεια των ανθρώπων, αλλά και την ελπίδα, που εγκατέλειψε τον Καυρωτάκη. Στο τέλος της όπερας ο Θεοδωράκης βάζει τον ποιητή, την κεντρική φυσιογνωμία του έργου, να πει "σταθείτε, πυροβολώ το μέλλον". Η μουσική όμως δεν επιβεβαιώνει αυτό το πεσιμιστικό τέλος. Ο Θεοδωράκης είναι ακόμα αρκετά σοσιαλιστής, ώστε να δίνει πάντα μια ευκαιρία στον άνθρωπο.
Σε ένα σημείο, ο Διόνυσος ρωτάει τι απέγιναν οι Έλληνες. Οι πρώτοι δημοκράτες γιατί υπέμειναν αιώνες δουλείας και πρόσφατα τον κνούτο μιας αδίστακτης δικτατορίας, γιατί δεν αντέδρασαν; Τόσο στη μουσική όσο και στο κείμενο, ακούει κανείς πόσο βαθιά χαραγμένη είναι η ψυχή του συνθέτη από την εμπειρία του εθνικού πόνου, από τους δύσκολους σταθμούς της βιογραφίας του.
Ο θεατής, που συνειδητοποιεί όλα αυτά, ζει την παράσταση σαν γεγονός που ανοίγει ορίζοντες στη συνείδηση, την επεξεργασία της ιστορίας σαν αισθητική εμπειρία. Αξίζει να διαβάσει κανείς ξανά το κείμενο. Κρύβει το κλειδί για να καταλάβει κανείς τον Μίκη Θεοδωράκη, που χάρισε στο Φεστιβάλ του Πασάου μια ανεπανάληπτη εμπειρία».
Το στίγμα του «τραγικά επίκαιρου» έργου επισήμανε άλλωστε και ο ίδιος ο Μίκης:
«Η όπερα "Καρυωτάκης", όπως και το θρησκευτικό δράμα "Διόνυσος", δεκαετίας του '80, είναι δύο έργα φορτωμένα με κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά "καθήκοντα", προορισμένα να επιτελέσουν μια συγκεκριμένη "αποστολή".
Εδώ πράγματι χρησιμοποίησα τον ποιητικό λόγο, τη μυθοπλασία και τη μουσική, για να υπερασπίσω τις "πολιτικές" μου ιδέες.
Ποιες ήταν αυτές; Ήταν βασικά η καταγγελία του πλέγματος της Εξουσίας, που αν την αφήσουμε ανενόχλητη έχοντας ως βάση το δόγμα "η Εξουσία για την Εξουσία" αρχίζει να υφαίνεται σαν δίχτυ αράχνης και να τυλίγει το σύνολο της εθνικής μας ζωής.
Άλλωστε έχω πάντα τρεις σπουδαίους λόγους που με υποχρεώνουν να επιστρατεύσω όλες τις δυνάμεις μου, προκειμένου να βοηθήσω κι εγώ, όσο μπορώ, να εμποδιστούν τα σχέδια όποιας Εξουσίας να αλώσει τον ελληνικό λαό και να τον οδηγήσει προς τον εκμηδενισμό του σαν ιδιαίτερη εθνική παρουσία, δύναμη και ακτινοβολία μέσα στον σύγχρονο κόσμο: Είμαι Έλληνας, Αριστερός και Καλλιτέχνης».